Bazen sadece gidebildiğini göstermek istiyor insanoğlu kendi kendine.
İspat etmek istiyor. Birbirini yiyen kalp ile beyin arasındaki didişmeden yorulan insan, kısaca demek istiyor ki: ikiniz de susun bakalım.Bıktım sizden.Neyin ne olacağına BEN karar veririm..
Verdiği kararla üçüncü uzuv buna karar vermiş gibi davranmayı seviyor insan. Olaya el koymuş gibi görünmek istiyor.Kalp diyor kal, beyin diyor git. Aslında eğer beynin yanında o küçücük cılız ses yoksa beyin beyhude konuşuyor. O sessiz çığlık ise "mantık".Yoksa mümkün mü beyin tek başına karşı dursun kalbin o inanılmaz inadına, sağlam duruşuna,bulduğu bahanelere, tutunduğu o küçük sebeplere.
Mantıkla itelenen beynin sayfalar dolusu sebebine karşılık kalp sadece tek kelimeyle cevap veriyor:SEVİYORUM diyor.. bu kadar kısa, bu kadar net, bu kadar dolu, bu kadar harfler dolusu... beyin 29 harfin yanına ekliyor da ekliyor dünyanın bütün dillerindeki sembolleri, çizikleri.. ama kalp hiç taviz vermiyor o 9 harften. Beyin sussada bir an yorulup, vazgeçip, usanıp.. beyne ne hacet.. zaten o gidilmeyi hakeden O KİŞİ yapıyor yapacağını. kırıyor, çiziyor, karalıyor, buruşturuyor..elinden ne gelirse yapıyor,hırpalayabildiği kadar hırpalıyor.
Dedim ya.. bazen insan gitmeyi ispatlamak istiyor. Bedenini,ruhunu sürükleyerek çıkıyor yola.
Beynine diyor ki sakın ola ki konuşma, anladık artık tamam... kalbine diyor ki, sakın mızırdanma, kes sesini.bu sefer hiç olmazsa sus. Bir gün ben senin konuşmalarına kulağımı tıkamayı öğrenene kadar sus. Bir gün senin dediklerin bana anderson'dan masallar kıvamında kalıncaya kadar ses etme. Bir gün ben sana "naber güzelim, gördün mü bak.. başardık" diyene kadar otur oturduğun yerde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder